Przyjaciele Oblubieńca
Strona internetowa Przyjaciół Oblubieńca
Charyzmatem naszej wspólnoty jest formowanie chrześcijan do dojrzałej wiary i aktywnego zaangażowania w ewangelizację. Pragniemy rozwijać się, żyjąc Ewangelią Jezusa Chrystusa i stawać się przyjaciółmi Oblubieńca. Uczymy się tego od św. Jana Chrzciciela, przyjaciela Oblubieńca. Nasze zadania to codzienne rozważanie Słowa Bożego, cotygodniowe spotkania formacyjne, kursy i rekolekcje wyjazdowe. Pasterzem naszej wspólnoty jest ks. Wojciech Rogowski. Spotykamy się w każdy czwartek na Mszy Świętej o godzinie 18.00, następnie mamy spotkanie formacyjne w dolnym kościele.
Ikona Jezus z przyjacielem
Jest to starożytna koptyjska ikona. Została znaleziona w XIX w. w ruinach koptyjskiego klasztoru w Bauein, na egipskiej pustyni. Przypuszcza się, że osoba znajdująca się po prawej stronie Jezusa jest to opat tego klasztoru – Menas. Oryginał tej ikony można znaleźć w Luwrze w Paryżu. Jest to jedna z najstarszych ikon, które się zachowały – z szóstego lub siódmego stulecia. Ciepłe, pomarańczowe barwy są bardzo uderzające (zastanawiające). Jest to prawie współczesna ikona! Dwie postaci zaskakują nas swoją bliskością i ludzkością. Są one o wiele mniejsze i bardziej ludzkie niż jesteśmy często przyzwyczajeni widzieć to na ikonach.
Opat Menas
Zwój, który opat Menas trzyma w swojej dłoni, wygląda na klasztorną regułę. Opat jest osobą, która została urzeczona swoim przyjacielem tak, że sama stała się bratem dla innych ludzi. Jego mocne spojrzenie jest skierowane ku ludziom. Swoją prawą ręką udziela błogosławieństwa: ktokolwiek kroczy z Jezusem na swojej drodze przez życie, staje się błogosławieństwem Boga dla innych ludzi.
Jezus idzie obok nas
Jednak osoba obok Jezusa jest także symbolem dla każdego z nas. Jezus i Jego przyjaciel są niewidoczni dla siebie nawzajem. Nie spoglądają na siebie. To nie jest „sentymentalna”, “uczuciowa” relacja. Jezus nie staje naprzeciw swego przyjaciela, ale kroczy u jego boku. On towarzyszy nam, nawet kiedy Go nie czujemy, bez narzucania swojej obecności, podobnie jak szedł obok Uczniów w drodze do Emaus (Łk 24, 15-16). Jezus pozostaje przy naszym boku, jak Ktoś bardzo pokorny, skromny, nawet kiedy Go nie rozpoznajemy. Jego obecność jest bezwarunkowa, niezależna od tego, czy Go czujemy, czy też nie.
Zwrócony ku przyszłości
Zarówno Jezus, jak i Jego przyjaciel są zwróceni ku temu, co jest przed nimi. Oni obydwaj są w drodze. Jest to podkreślone przez różne odcienie kolorów na ikonie. Wszystko, co jest przeszłością, znajduje się za nimi, nawet przeszła minuta. Ciemna środkowa część ikony kładzie się jak odległa droga za nimi. Poprzez nasz chrzest przeszłość została już zagłębiona, zanurzona w niezmierzonym Bożym przebaczeniu, łasce (Rz 6, 3-4). Wygląda nawet, że Jezus delikatnie popycha swego przyjaciela swoją ręką na jego ramieniu ku temu, co znajduje się przed nim, mówiąc: „Nie bój się, jestem z Tobą” (zobacz: Iz 43, 1-5a). „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu.” (Iz 43, 18-19). To, co leży w tyle, już przeminęło i się zakończyło. Tylko droga na przedzie jest jasna. Ale ta droga jest bardzo wąska. Jezus i Jego przyjaciel wyglądają, jakby właśnie zaczęli swoją nową drogę. Tylko droga dzisiaj jest ważna. „Nie oglądaj się wstecz…” (Łk 9,62).
Ramię Jezusa
Jezus i Jego przyjaciel nie patrzą na siebie nawzajem, ale ich relacja nie jest odległa lub zimna. Bliskość Jezusa jest wyrażona poprzez rękę, którą otacza On ramię swego przyjaciela. Rękę, która nie wygląda, jakby ciążyła na przyjacielu. Natomiast ręka wygląda jakby prowadziła, dźwigała przyjaciela naprzód, poprzez wszystko. Ręka Jezusa jest słodkim jarzmem, o którym mówi On:
„Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.” (Mt 11, 29-30)
Ewangelia i Krzyż
Jezus trzyma w lewej ręce bogato zdobioną księgę, jak księgę Ewangelii, która jest używana do uroczystego głoszenia Ewangelii podczas Liturgii. Jezus przynosi Dobrą Nowinę Ewangelii (zobacz: Łk 4, 17-19). Jezus jest Przyjacielem, ale jako Przyjaciel pozostaje także naszym Nauczycielem oraz Panem. Jezusowa Ewangelia osiąga spełnienie na Krzyżu. W środku ikony, na górze, możesz zobaczyć mały krzyż. Jednak w ikonie możesz również dojrzeć niewidoczny krzyż. Pionowe ramię biegnie w środku, pomiędzy Jezusem i Jego przyjacielem. Poziome ramię przebiega nad ramionami obydwu i jest częściowo „zrobione” z ręki Jezusa leżącej na ramieniu Jego przyjaciela.
Relacja między Jezusem i Jego przyjacielem jest oznaczona, zaznaczona przez Krzyż, przez „wierną miłość do końca, bez zastrzeżeń” (zobacz: Jan 13,1), miłość, która ciągle mówi „tak”, nawet kiedy my mówimy „nie”. „Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od Ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju.” (Iż 54, 10) Słodkie jarzmo Jezusa stało się teraz Jego Krzyżem. Jest słodkie. Ponieważ to sam Jezus stoi koło nas obciążonych jarzmem: dźwiga je razem z nami.
Oczy Jezusa
Spójrz w oczy Jezusa. Są one bardzo otwarte, przyjazne i przenikliwe. Ewangelia odnotowuje spojrzenie Jezusa wiele razy (zobacz na przykład: Mk 1, 16-20; Łk 19, 5; Mk 10, 21 etc.). Jest to jakby oczy Jezusa chciały powiedzieć nam dwie rzeczy:
- Oczy Jezusa są zwrócone ku Bożej przyszłości, ku Bożemu Królestwu. Jezus zaprasza nas, abyśmy zrobili to samo: abyśmy patrzyli z Nim w tym samym kierunku, ponad wątpliwościami i sprzecznościami (zaprzeczeniami?), przez które możemy w tym momencie przechodzić.
- W tym samym czasie oczy Jezusa patrzą na każdego z nas, który modli się przed ikoną. Tak jakby mówiły: „Pozwól mi patrzeć na ciebie. Zostań tu i módl się. Nie uciekaj, nie oddalaj się od siebie. Bądź tu tak jak jesteś teraz, nawet jeśli nie potrafisz się teraz modlić. Pozwól, aby modlitwa cię przeniknęła, aby modlitwa przez ciebie płynęła i patrz we (na) Mnie przeze Mnie.”
Wewnętrzna pewność
Modlitwa z tą ikoną daje nam wewnętrzną pewność: “To jest także moja historia, historia przyjaźni Jezusa ze mną, dla mnie”. Zostaliśmy ujrzani i wezwani przez Jezusa. Poszliśmy z Nim jak Jego Uczniowie. Kiedy spoglądamy wstecz, wiemy jak wiele błędów, bólu i cierpienia mogło być w naszym życiu. Jednak odkąd Jezus chroni nas u swego boku w swojej silnej miłości, możemy usłyszeć, jak On także mówi do nas: „Już was nie nazywam sługami…; Nazywam was przyjaciółmi” (Jan 15, 15). Jego ręka dookoła naszego ramienia, Jego wierna bliskość, Jego siła i Jego miłość są jedyną rzeczywistością, która ma znaczenie. Powierzyć nas samych Jemu jako Przyjacielowi, iść z Nim przez życie w kierunku Ojca, będąc błogosławieństwem dla innych: to jest prawdziwe życie!
Źródło: https://pl-pl.facebook.com/PrzyjacieleOblubienca
Le Christ et l'abbé Ména (Musée du Louvre)
